Ή Married with children 🙂 Φαντάζομαι το θυμάστε το σήριαλ με τον αμίμητο Αλ Μπάντι 😉

Αφορμή δεν ήταν ότι θυμήθηκα το σήριαλ (που να πω την αλήθεια καθόλου δεν μου άρεσε και δεν γελούσα με την οικογένεια Μπάντι) αλλά η ψυχολόγος του παιδικού σταθμού που δίνει διαλέξεις περί parenting με ενσυναίσθηση  και την τελευταία φορά μας ρώτησε “Πόσες ώρες το μήνα περνάτε με το σύζυγο ΟΙ ΔΥΟ σας;”

Και πριν αρχίσουμε να αθροίζουμε τα λεπτά που βρισκόμαστε οι δυο μας μέσα στο μήνα (δηλαδή το χρόνο που υπάρχει από τη στιγμή που θα κοιμηθεί το παιδί, θα έχουμε τελειώσει με τις δουλειές που θέλουμε να κάνουμε, θα έχουμε χαλαρώσει χαζεύοντας στον υπολογιστή/κινητό μόνοι μας και μέχρι να μας πάρει στην αγκαλιά του ο …Μορφέας ) συνέχισε (ναι, το …χόντρυνε θα έλεγα !) “Αφιερώνετε ένα 4ωρο το 15μερο για τους δυο σας;” και εκεί το ακροατήριο γέλασε! 🙂 Ειδικότερα μετά την απορία μου “Συνεχόμενα;;”. Ναι συνεχόμενα ήταν η απάντηση. Ήταν προφανής μάλλον… Άλλο που δεν το κατάλαβε κανείς.. όχι, τίποτα άλλο γιατί το “παίζαν” άνετοι – βλέπε στάση σώματος- ότι και καλά 4 ώρες το 15μερο -βάλε 15λεπτά * 15 μέρες πχ- βρίσκονται με το έτερο ήμισυ ;

Σύμφωνα λοιπόν με την ψυχολόγο, αν θέλουμε να συνεχίσει να υπάρχει η σχέση μας και μετά παιδιών (είτε γιατί κάποια στιγμή θα φύγουν, είτε γιατί θέλουμε να συνεχίσουμε να έχουμε επαφή με τον άνθρωπο που διαλέξαμε να περάσουμε μαζί τα υπόλοιπα χρόνια -ή τέλος πάντως μερικά χρόνια ακόμα- είτε γιατί θέλουμε και μεις να μην χαθούμε μέσα στην ….μαμαδοσύνη) είναι απαραίτητο να βρίσκουμε χρόνο για τους δυο μας (όπως επίσης και με τις φίλες μας, χωρίς τα παιδιά μας μαζί, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα)

Και πώς θα γίνει αυτό όταν ζεις σε μια πόλη χωρίς να έχεις την κλασσική ευκολία να αφήσεις τα παιδιά στους παππούδες-γιαγιάδες (είτε γιατί είναι μακριά, είτε γιατί δεν μπορούν, είτε γιατί δεν υπάρχουν πια)? Το είχα ξαναπιάσει το θέμα εδώ αλλά και στην δική μου περίπτωση έμεινε ως…. άσκηση επί χάρτου! 🙂 Η ψυχολόγος το έθεσε πιο …ωμά “Δεν αξίζει η σχέση σας 40 ευρώ το μήνα;” ??!!! (υπολογίζοντας το κόστος μια baby-sitter για 2 4ωρα το μήνα) άντε πες “όχι” τώρα σ’ αυτή την ερώτηση!

Η συζήτηση συνεχίστηκε, με τους μισούς να την κοιτάν αποσβολωμένοι ενώ οι υπόλοιποι είχαν απορίες του στυλ “Γιατί 4 ώρες, πολλές δεν είναι; δεν φτάνουν 2 πχ;” . Η απάντηση ήταν αρνητική και το επιχείρημα που έθεσε ήταν ότι τις 2 πρώτες ώρες, συνήθως οι γονείς μιλάνε για τα παιδιά, την οικογένεια, τη δουλειά… μετά το 2ωρο θα μπουν στην διαδικασία να πούνε κάτι άλλο.. θα θυμηθούνε τι ήταν αυτό που τους έδενε προ παιδιών, τι λέγανε προ παιδιών, ποια ήταν τα κοινά τους ενδιαφέροντα.. προ παιδιών! 🙂

Συμπληρωματικά των παραπάνω, λίγες μέρες μετά “έπεσα” πάνω σ’ αυτό το άρθρο που πάνω κάτω εκεί εστίαζε. Αν αφαιρέσω τις αμερικανιές του τύπου “Πίστεψε στον εαυτό σου, το αξίζεις” κλπ κλπ (αν και ίσως έχουν, θα έλεγα, ενταχθεί στην…νοοτροπία του Έλληνα που αποφάσισε για διάφορους λόγους να ακολουθήσει τον δρόμο της ψυχανάλυσης) το υπόλοιπο άρθρο έχει κάποια στοιχεία που πρέπει να τους δώσουμε λίγο παραπάνω προσοχή. Μερικά.. highlights είναι τα παρακάτω:

Δεν χρειάζεται να βγείτε “ραντεβού” το βράδυ. Ένα 4ωρο το πρωί είναι μια εξίσου καλή ευκαιρία να βρεθείτε. Να έρθει πχ. η babysitter από το πρωί -αν δεν μπορείτε να αφήσετε τα παιδιά σε κάποια γιαγιά – να χουζουρέψετε στο κρεββάτι ή να παρατείνετε τον ύπνο σας και να πάτε  οι δυο για ένα πρωινό καφεδάκι ξεκούραστοι!

όπως επίσης

Οκ, δεν χρειάζεται να ψάξετε να βρείτε ένα μεγάλο διάστημα να βρεθείτε αλλά έστω και μια ωρίτσα για ένα ποτάκι είναι αρκετή για να σας δώσει λίγη ενέργεια παραπάνω (οκ στο άρθρο εστιάζει να βρεθείτε με κάποιον φίλο/η αλλά νομίζω.. κάνει apply και στην περίπτωση εδώ που αναφερόμαστε στο σύντροφο μας)

Εσείς βρίσκεται 4 ώρες μαζί??? (πάντως στην ερώτηση του κοινού αν πρέπει να μιλάμε και τις 4 ώρες 😉 απάντησε “οκ, μπορείτε να δείτε και κάποια σειρά/ταινία μαζί” 😉 )