Ή Married with children 🙂 Φαντάζομαι το θυμάστε το σήριαλ με τον αμίμητο Αλ Μπάντι 😉
Αφορμή δεν ήταν ότι θυμήθηκα το σήριαλ (που να πω την αλήθεια καθόλου δεν μου άρεσε και δεν γελούσα με την οικογένεια Μπάντι) αλλά η ψυχολόγος του παιδικού σταθμού που δίνει διαλέξεις περί parenting με ενσυναίσθηση και την τελευταία φορά μας ρώτησε “Πόσες ώρες το μήνα περνάτε με το σύζυγο ΟΙ ΔΥΟ σας;”
Και πριν αρχίσουμε να αθροίζουμε τα λεπτά που βρισκόμαστε οι δυο μας μέσα στο μήνα (δηλαδή το χρόνο που υπάρχει από τη στιγμή που θα κοιμηθεί το παιδί, θα έχουμε τελειώσει με τις δουλειές που θέλουμε να κάνουμε, θα έχουμε χαλαρώσει χαζεύοντας στον υπολογιστή/κινητό μόνοι μας και μέχρι να μας πάρει στην αγκαλιά του ο …Μορφέας ) συνέχισε (ναι, το …χόντρυνε θα έλεγα !) “Αφιερώνετε ένα 4ωρο το 15μερο για τους δυο σας;” και εκεί το ακροατήριο γέλασε! 🙂 Ειδικότερα μετά την απορία μου “Συνεχόμενα;;”. Ναι συνεχόμενα ήταν η απάντηση. Ήταν προφανής μάλλον… Άλλο που δεν το κατάλαβε κανείς.. όχι, τίποτα άλλο γιατί το “παίζαν” άνετοι – βλέπε στάση σώματος- ότι και καλά 4 ώρες το 15μερο -βάλε 15λεπτά * 15 μέρες πχ- βρίσκονται με το έτερο ήμισυ ;
Σύμφωνα λοιπόν με την ψυχολόγο, αν θέλουμε να συνεχίσει να υπάρχει η σχέση μας και μετά παιδιών (είτε γιατί κάποια στιγμή θα φύγουν, είτε γιατί θέλουμε να συνεχίσουμε να έχουμε επαφή με τον άνθρωπο που διαλέξαμε να περάσουμε μαζί τα υπόλοιπα χρόνια -ή τέλος πάντως μερικά χρόνια ακόμα- είτε γιατί θέλουμε και μεις να μην χαθούμε μέσα στην ….μαμαδοσύνη) είναι απαραίτητο να βρίσκουμε χρόνο για τους δυο μας (όπως επίσης και με τις φίλες μας, χωρίς τα παιδιά μας μαζί, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα)
Και πώς θα γίνει αυτό όταν ζεις σε μια πόλη χωρίς να έχεις την κλασσική ευκολία να αφήσεις τα παιδιά στους παππούδες-γιαγιάδες (είτε γιατί είναι μακριά, είτε γιατί δεν μπορούν, είτε γιατί δεν υπάρχουν πια)? Το είχα ξαναπιάσει το θέμα εδώ αλλά και στην δική μου περίπτωση έμεινε ως…. άσκηση επί χάρτου! 🙂 Η ψυχολόγος το έθεσε πιο …ωμά “Δεν αξίζει η σχέση σας 40 ευρώ το μήνα;” ??!!! (υπολογίζοντας το κόστος μια baby-sitter για 2 4ωρα το μήνα) άντε πες “όχι” τώρα σ’ αυτή την ερώτηση!
Η συζήτηση συνεχίστηκε, με τους μισούς να την κοιτάν αποσβολωμένοι ενώ οι υπόλοιποι είχαν απορίες του στυλ “Γιατί 4 ώρες, πολλές δεν είναι; δεν φτάνουν 2 πχ;” . Η απάντηση ήταν αρνητική και το επιχείρημα που έθεσε ήταν ότι τις 2 πρώτες ώρες, συνήθως οι γονείς μιλάνε για τα παιδιά, την οικογένεια, τη δουλειά… μετά το 2ωρο θα μπουν στην διαδικασία να πούνε κάτι άλλο.. θα θυμηθούνε τι ήταν αυτό που τους έδενε προ παιδιών, τι λέγανε προ παιδιών, ποια ήταν τα κοινά τους ενδιαφέροντα.. προ παιδιών! 🙂
Συμπληρωματικά των παραπάνω, λίγες μέρες μετά “έπεσα” πάνω σ’ αυτό το άρθρο που πάνω κάτω εκεί εστίαζε. Αν αφαιρέσω τις αμερικανιές του τύπου “Πίστεψε στον εαυτό σου, το αξίζεις” κλπ κλπ (αν και ίσως έχουν, θα έλεγα, ενταχθεί στην…νοοτροπία του Έλληνα που αποφάσισε για διάφορους λόγους να ακολουθήσει τον δρόμο της ψυχανάλυσης) το υπόλοιπο άρθρο έχει κάποια στοιχεία που πρέπει να τους δώσουμε λίγο παραπάνω προσοχή. Μερικά.. highlights είναι τα παρακάτω:
Δεν χρειάζεται να βγείτε “ραντεβού” το βράδυ. Ένα 4ωρο το πρωί είναι μια εξίσου καλή ευκαιρία να βρεθείτε. Να έρθει πχ. η babysitter από το πρωί -αν δεν μπορείτε να αφήσετε τα παιδιά σε κάποια γιαγιά – να χουζουρέψετε στο κρεββάτι ή να παρατείνετε τον ύπνο σας και να πάτε οι δυο για ένα πρωινό καφεδάκι ξεκούραστοι!
όπως επίσης
Οκ, δεν χρειάζεται να ψάξετε να βρείτε ένα μεγάλο διάστημα να βρεθείτε αλλά έστω και μια ωρίτσα για ένα ποτάκι είναι αρκετή για να σας δώσει λίγη ενέργεια παραπάνω (οκ στο άρθρο εστιάζει να βρεθείτε με κάποιον φίλο/η αλλά νομίζω.. κάνει apply και στην περίπτωση εδώ που αναφερόμαστε στο σύντροφο μας)
Εσείς βρίσκεται 4 ώρες μαζί??? (πάντως στην ερώτηση του κοινού αν πρέπει να μιλάμε και τις 4 ώρες 😉 απάντησε “οκ, μπορείτε να δείτε και κάποια σειρά/ταινία μαζί” 😉 )
Comments
Χρυσή – Bliss Seeking Mom
1/06/2018
Αχ, εδώ έθιξες μεγάλο θέμα! Εμείς ακόμα δεν το έχουμε κερδίσει αυτό το στοίχημα και μάλλον δε θέλουμε να το κερδίσουμε έχω καταλήξει. Λίγο που δεν έχουμε διαθέσιμους παππούδες γιαγιάδες, λίγο που δουλεύουμε περίεργα ωράρια, λίγο που φοβόμαστε τα ξένα χέρια, ακόμα δεν έχουμε βγει μόνοι μας εδώ και 5 χρόνια (ναι, ναι…5) εκτός από 2-3 γάμους φίλων με τα χίλια ζόρια. Τα ταξίδια, δεν το διαπραγματεύομαι θα είναι μαζί με τα παιδιά πάντα, αλλά την έξοδο νιώθω ότι πρέπει να την καθιερώσουμε, το έχουμε ανάγκη και προσπαθούμε σιγά σιγά να βρούμε μια φόρμουλα. Είδομεν..
(Και αυτή η ψυχολόγος σας με γέμισε τύψεις πάλι, άκου “δεν αξίζει 40€ η σχέση σας;”.. )
Daphnie
3/06/2018
χαχα, όντως τύψεις! 🙂
Πάντως είναι καλή η βόλτα μόνο το ζευγάρι ..χρειάζεται!
και γω για τα ταξίδια είμαι υπερ του να πηγαίνουμε όλοι μαζί! τόσα χρόνια μπορούσα να πάω/πήγαινα μόνη μου/με το σύζυγο.. τώρα θέλω πάρεα ΚΑΙ τη μικρή μου! 😉
Νάντια
10/05/2018
Σύμφωνα ότι ένα 4ωρο βρίσκεται πάντα. Πάντως αν δεν είναι 4ωρο ας είναι όσο μπορεί! Αιτίες για να υπάρχει χρόνος υπάρχουν πάντα! Αναρωτιέμαι γιατί δεν είναι τόσο σύνηθες να υπάρχουν αιτίες για να υπάρχει χρόνος. Σε θέλω να σας ξενέρωσα κορίτσια αλλά διαπίστωσα ότι στην Ελλάδα σχεδόν ‘απαγόρευση “να διεκδικείς προσωπικό χρόνο καλοπέρασης άπαξ και γίνεις μάνα. Νομίζω υπάρχει φόβος να συγκρούσεις με τον τοπικιστικο καθωσπρεπισμο. Δεν το λέω αφού υψηλού – κι εγώ το έζησα. Κρυβομαστε πίσω από τις πολλές υποχρεώσεις και τις πολλές ασθένειες! Το παιδάκι θα είναι άρρωστο είτε βγεις είτε δεν βγεις…
Daphnie
16/05/2018
“…Αναρωτιέμαι γιατί δεν είναι τόσο σύνηθες να υπάρχουν αιτίες για να υπάρχει χρόνος….”
Αυτό ξαναπές το! Νομίζω οι σύγχρονες μαμάδες διεκδικούν όλο και περισσότερο χρόνο και γι’αυτές.. όχι όλες αλλά αρκετές το παλεύουν .. και το καταφέρνουν! γιατί είπαμε για να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά πρέπει να είναι ευτυχισμένη και η μαμά! 🙂
Λαμπρινή
9/04/2018
Ta χουμε πει και αλλου εμεις 🙂 Καλα το θεμα δεν ειναι καθολου οικονομικό , ειναι αλλοι παράγοντες που παιζουν ρολο . Αυτο το 4ωρο πρεπει να ναι εκτος σπιτιου ή κανει και στο σπιτι ? Εμεις συνεχομενο (χαχα) τετραωρο δυσκολα , βράδυ ποτέ , λιγες φορες συμβαινει . Αλλα εχω ανακαλύψει οτι τελευταια , ακομα και τα 20 λεπτα “ησυχιας” τα αξιοποιουμε καταλληλα . Βεβαια συμφωνω πως μερικες φορες ειναι πιο ευκολο να το κανεις αυτο πρωί , ειδικά περυσι που δεν δουλευα μπορουσαμε πιο συχνά .
Προσωπικά δεν θελω με τιποτα να παω ταξίδι ή να αφήσω σε παπουδες/γιαγιαδες τα παιδια . Ειναι εντελως εκτος της φιλοσοφιας μου και δεν εχει σχεση με το αν φροντιζω ή οχι την σχέση μου . Για μενα πανω απο ολα ειναι η οικογενεια !!!
Μην ανησυχεις ομως ειπαμε θα μεγαλώσει λιγο το μικρο σας και θα ναι πιο ευκολα τα πράγματα 🙂
Daphnie
10/04/2018
Το 4ωρο κάνει και στο σπίτι! 🙂 Η μικρή μου έχει φτάσει αισίως τα 3 και η αλήθεια είναι πως μπορούμε πιο άνετα να ..κινηθούμε! (αν εξαιρέσεις ότι ε το περπάτημα δεν τα πάει και πολύ καλά – ποιο 3χρονο άλλωστε?- και επειδή έχουμε καταργήσει το καρότσι είναι λίγο δύσκολες οι μετακινήσεις με τα πόδια.. δεν πτοούμαι όμως! σκέψου ότι κανονίζω, εκτός απροόπτου, ταξίδι στο εξωτερικό οικογενειακώς! για να δούμε! 🙂
Λαμπρινή
10/04/2018
Να το κανεις το ταξιδάκι ! Εμεις “αναγκαστικά” λογο εξωτερικου κανουμε πολλα ταξιδια , ειδικά για Ελλαδα . Οταν ήταν 3ων η μικρη μας πηγαμε για πρωτη φορά διακοπες εκτος παπουδογιαγιαδων , κατευθειαν απο δω για Κρητη και παλι πισω . Περασαμε φανταστικά ! Ειχε μεγαλωσει αρκετά ωστε να μην τρεχουμε μια ο ενας μια ο αλλος απο πισω της , περναμε το πρωινο μας , μετα ολη μερα θαλασσα , το βραδυ εξω . Παρα πολυ ωραια !!! Φοβερες αναμνησεις για εμας , εκεινη δεν θυμαται πολλα , αλλα νομιζω οτι εχουν “γραψει” μεσα της .
Ellie
31/03/2018
Για μένα -όπως και για τους περισσότερους γονείς φαντάζομαι- ήταν δύσκολες οι πρώτες φορές που πήραμε απόφαση να αφήσουμε τα παιδιά με baby sitter ή με τον παππού και τη γιαγιά. Ήξερα καλά οτι “πρέπει” να μάθουν τα παιδιά οτι ο μπαμπάς κι η μαμά χρειάζονται να είναι και χωρίς αυτά (και το βασικότερο, να το μάθουμε κι εμείς) και πάντα τις πρώτες φορές ένιωθα οτι άφηνα την καρδιά μου στο σπίτι μαζί τους, Αλλά το ξεκινήσαμε σχετικά νωρίς. Φύγαμε οι 2 μας τριήμερο ταξίδι όταν οι μικρές ήταν 2 χρονών κι 6 μηνών αντίστοιχα. Και ναι, στην αρχή μιλούσαμε για τα παιδιά, χαζεύαμε φωτογραφίες τους στα κινητά.. όπου μας δινόταν ευκαιρία να μιλήσουμε γι’αυτές, πεταγόμασταν (λες κι ενδιέφερε κανέναν). Αλλά μόνο καλό μας έκανε. Και γενικά κάνουμε ταξίδια μόνοι μας. Στα 7,5 χρονια που είμαστε γονείς, έχουμε κάνει τρία σύντομα ταξίδια μόνοι μας συν το αποκορύφωμα ενός 10ημερου υπερατλαντικού. Εκεί στην αρχή ζοριστήκαμε αρκετά, είναι η αλήθεια, αλλά φυσικά δεν το μετανιώνω. Πλεον, τα τελευταια καλοκαίρια, περνάμε αρκετο χρονο μόνοι μας -μιας και οι μικρές κάνουν διακοπές με τους παππούδες (εκ των πραγμάτων κιόλας- λογω δουλειάς). Αλλά η αλήθεια, τον υπόλοιπο καιρό, ουσιαστικά ο χρονος που περνάμε οι δυο μας είναι τα βράδυα, οταν οι μικρές έχουν πάει για υπνο και καθόμαστε παρέα να δουμε τις σειρές μας.
Για να μη μακρυγορω άλλο, όταν ξεκινήσαμε την κοινή μας ζωή, ήμουν απόλυτα συνειδητοποιημένη για τη σημασία του προσωπικού χρονου με τον σύντροφό μου. Είχα δει σε πολλούς γύρω μου τη σημασία του, όχι μόνο για την ευτυχία του ζευγαριού, αλλά και για την ισορροπία και την αρμονία όλης της οικογένειας. Πιστεύω σταθερά οτι η χαρά μιας οικογένειας ξεκινάει πρώτα και κύρια από τους αρχικούς δύο. Και πρέπει πάντα να ποντάρουμε σε αυτή τη δυαδα. Όπως και όποτε γίνεται φυσικά (κάθε ζευγάρι φτιάχνει τους δικούς του κανόνες).
Είμαι ερωτευμένη με τον σύντροφό μου 10 χρόνια τώρα. Τα παιδιά κάποια στιγμή θα φύγουν από κοντά μας, κι όσο κι αν μας στεναχωρεί η σκέψη… είναι το φυσικό επακόλουθο. Το σπίτι μας θα αδειάσει, αλλά εμείς πρέπει ακόμα να μπορούμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλο και να γνωριζόμαστε, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει. Όλα θέλουν προσπάθεια, αλλά ειδικά αυτό, την αξίζει 🙂
Daphnie
2/04/2018
Μια χαρά τα λες! Είπαμε , την θεωρία την ..κατέχω..λίγο στην πράξη χωλαίνει το πράμα 😉 το προσπαθώ πάντως.. ναι, οκ , θέλει προσπάθεια η σχέση.. (μα να μην ..τσουλάει τίποτα μόνο του σ’ αυτή τη ζωή ; πρέπει να προσπαθείς για όλα ? 🙂 )
thanks for sharing την εμπειρία σου! είναι πολύ καλό να “βλέπεις” πως χειρίζεται ο κάθε ένας μας μια κατάσταση που είναι κοινή σε όλους!
Μαρία- Η Κόκκινη Καμέλια
22/03/2018
Το θέλω πολύ Δάφνη μου εγώ προσωπικά και το πάλευα από την πρώτη στιγμή! Όταν είχαμε μόνο τη μεγάλη γινόταν πιο εύκολα. Τώρα με τις 2, επειδή περάσαμε πολλές αρρώστιες και διάφορα τέλος παντων, έχουμε πολύ καιρό να τις αφήσουμε στη γιαγιά και κλαίνε όταν φεύγουμε.
Επίσης, τις μισές φορές που το επιδιώξαμε, καταλήξαμε να μιλάμε πάλι για τα παιδιά και να μαλώνουμε κιόλας γι’ αυτά που διαφωνούμε 🤔
Θέλω πάντως να το κάνουμε και να βγαίνουμε οι 2 μας πιο συχνά και τώρα που το είπε κι η ψυχολόγος κάτσε να αρχίσω να το “ψήνω”!
Daphnie
23/03/2018
Σε καταλαβαίνω απόλυτα.. είναι δύσκολο να τα αφήσεις, πάντα κάτι υπάρχει να σε κρατάει πίσω, πάντα υπάρχει μια καλή δικαιολογία να μην το κάνεις (σε μένα τα λέω, μην τα εκλάβεις ως..δασκαλίστικο ύφος 🙂 ) αλλά πάντα θα υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα και εν τέλει νομίζω μπορούν να ..ζήσουν και μερικές ώρες χωρίς εμάς! Όσο για τα.. topics της συζήτησης, γι’ αυτό η ψυχολόγος είπε για 4ωρο 😉 αφού μιλήσουμε/μαλώσουμε για τα παιδιά κάνα 2ωρο να πούμε και κάτι άλλο μέτα… Αξίζει μια προσπάθεια πάντως.. για να δούμε.. καλή μας επιτυχία στο νέο αυτό ..εγχείρημα! 🙂