Και να που τα έφερε η ζωή και τελικά δεν επέστρεψες στην πόλη των γονιών σου και δεν ενίσχυσες την “παράδοση” που θέλει την ελληνική οικογένεια να μένει σε …οικογενειακή πολυκατοικία ή στο διπλανό τετράγωνο.

Και μπορεί καθόλου να μην μετάνιωσες (όχι, δεν σε πειράζει που δεν έχεις φαγάκι από τη μαμά ή οικογενειακά τραπέζια την Κυριακή) αλλά μόλις αποκτάς έστω και ένα παιδάκι μπορεί – μπορεί λέω, όχι υποχρεωτικά- να το ξανασκέφτεσαι.. ωραία δε θα ήταν να μπορούσες να πεταχτείς να κάνεις τις αγορές σου σε μία ώρα αντί για 2 ώρες με τη μικρή να κατεβάζει ό,τι βρει από τα ράφια και να επιστρέφεις και με μια σακούλα ..εκτός budget? 😉

Ή μπορεί να μην το σκέφτεσαι καθόλου, γιατί δεν έχεις καν την επιλογή να μετανιώσεις αφού η επιλογή παππούς-γιαγιά δεν υπήρχε ποτέ, αλλά θες μια βολτίτσα με τον σύζυγο, οι δυο σας μόνο. Ακόμη και στην περίπτωση που γνωρίζεις πως μόλις γυρίσεις σπίτι θα πας με λαχτάρα στο καμάρι σου και θα σου φαίνεται πιο γλυκό από ποτέ και ναι, θα σου έχει λείψει αυτές τις ώρες που δεν περάσατε μαζί.. ακόμη και σ’ αυτή την περίπτωση ένα break χρειάζεται.. για να σου λείψει 😉

Στο εξωτερικό βέβαια είναι σχεδόν κανόνας ότι στις μεγαλουπόλεις τουλάχιστον, οι γονείς δεν μένουν “από κάτω” 🙂 και μαθαίνεις να ζεις με αυτό βρίσκοντας άλλες λύσεις.. Τι άλλες λύσεις;… να μερικές από αυτές που βρήκα/άκουσα

1. Γνωστή μου που είναι στο Βέλγιο που είπε πως οικογένειες, μονογονεϊκές στις Βρυξέλλες, έχουν “οργανωθεί” έτσι ώστε μία οικογένεια να κρατάει εκ περιτροπής τα παιδιά (5-6 στο πλήθος) κάθε Σάββατο βράδυ έτσι ώστε να μπορούν οι μεγάλοι της οικογένειας να βγουν μια βόλτα έξω. (Αλλά το τηρούν σχεδόν ευλαβικά έτσι ώστε να μπορεί ο καθένας να κάνει το πρόγραμμα του.)
   _
2. Στο … Αμέρικα, έχουν φτιάξει μια ηλεκτρονική πλατφόρμα https://www.sittingaround.com για.. co-op sitting. Δηλαδή “…Δημιουργείται από μία οικογένεια που αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να δημιουργήσει ένα γκρουπ με το όνομα της γειτονιάς σε ένα από τα διάφορα sites που υπάρχουν στο internet με μέλη τις οικογένειες που ενδιαφέρονται να πάρουν μέρος στο γκρουπ. Η ενεργοποίηση του προφίλ τους ξεκινά δηλώνοντας ποιες μέρες είναι κάποιος διαθέσιμος να κάνει babysitting στον άλλο και ποιες μέρες/ώρες χρειάζεται ο ίδιος βοήθεια …”
   (Πηγή:  http://www.kidzclub.gr/index.php/8-nea/25-it-takes-a-village-to-grow-a-child)
   _
3. Και φυσικά η λύση του να προσλάβεις κάποια κοπέλα από τα διάφορα baby-sitting sites που υπάρχουν http://www.nannuka.com, https://www.paramana.eu/ κ.α (ταινίες όπως “Οι περιπέτειες μιας μπέιμπι-σιτερ” δεν πρέπει να σας τρομάζουν 😉  – και η συγκεκριμένη είναι και κωμωδία 🙂 )

Και εννοείται η πρώτη ερώτηση είναι “και πώς εμπιστεύομαι κάποιον τρίτο να κρατάει το παιδί μου;;;;” και εννοείται πως δεν έχεις απάντηση σε αυτό – ούτε και γω έχω 🙂 – και εννοείται (πάλι!) ότι εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.

Πάντως ακόμη και αν … “ξεπεράσεις” όλα τα παραπάνω, πόσο εύκολο είναι να ζητήσεις βοήθεια; να προτείνεις εσύ κάποια φιλική σου οικογένεια να κρατήσει το παιδί σου; αν μη τι άλλο πρώτον νιώθεις υποχρέωση, ακόμη και αν προσφερθείς να κάνεις και συ το ίδιο κάποια στιγμή, δεύτερον μπορεί να σε πιάσουν και οι τύψεις ότι “πού αφήνω τώρα το παιδί μου για να πάω βόλτα;” ή τρίτον να σε πιάσουν τα …ψυχολογικά σου και να θεωρήσεις τον εαυτό σου ανεπαρκή  (τι, δεν μπορώ να κάνω τη χ, ψ, ζ δουλειά μαζί με το παιδί μου; )

Όλα αυτά όμως συσσωρεύονται.. και κάποια στιγμή θα γίνει το μπαμ.. οπότε για να μην φτάσουμε στο ναδίρ, μήπως να αποκτούσαμε μια άλλη οπτική για το όλο θέμα;