Με αφορμή κάτι που διάβαζα πάλι σκεφτόμουν αν πρέπει να «μάθω» στη μικρή μου την «έννοια» του άγιου Βασίλη, ή αν πρέπει από την αρχή να της πω πως τα δώρα τα φέρνει ο μπαμπάς και η μαμά τα Χριστούγεννα και τέλος (όπου άγιος Βασίλης, βάλε νεράιδες, ή αντίστοιχα.. μη υπαρκτά πλάσματα ανάλογα με τη χώρα και τα πιστεύω του καθενός)..
Ορθολογίστρια γαρ, (τι να κάνω, είμαι των θετικών επιστημών), έκλινα φυσικά προς τη δεύτερη άποψη. Τι νόημα έχει να της λέω ψέματα, να της δημιουργήσω μια εικόνα για κάτι που σε κάποια ηλικία, από μόνη της ή με τον «άγριο» τρόπο από κάποιον/α φίλο/η θα μάθαινε πως δεν ισχύει; Δε θα κλυδώνιζε τη σχέση μας που υποτίθεται θέλω να κτίσω στην εμπιστοσύνη;
Σε συζήτηση που έκανα με τον δάσκαλο πατέρα μου, ήταν κάθετος. Στα παιδιά αρέσει αυτό το παραμύθι, μόνο χαρά φέρνει η όλη προσμονή και όταν «μαθαίνουν» την αλήθεια, και την αποδέχονται, είναι έτοιμα πια να το χειριστούν. Φυσικά δεν με κάλυψε η απάντηση του γιατί ως γνωστόν οι γονείς μας δεν ξέρουν όσα εμείς που διαβάζουμε ολημερίς στο ίντερνετ και ξέρουμε πώς να διαπαιδαγωγήσουμε σωστά τα παιδιά μας! (εεεε?? 🙂 )
Με φίλες μου που έκανα την αντίστοιχη συζήτηση, πάλι πήρα την ίδια απάντηση αλλά δεν πτοήθηκα, εγώ είχα δίκιο.. Το παιδί μου πρέπει να ξέρει την αλήθεια από νωρίς και δεν θα την αφήσω να ζει σε μια αυταπάτη και να περιμένει να πέσουν τα δώρα από το τζάκι..
Αλλά επειδή όπως προανέφερα, οι «σύγχρονοι» γονείς έχουμε την πληροφορία στα πόδια μας, είπα να κάνω μια έρευνα να δω τελικά τι προτείνουν κάποιοι ψυχολόγοι κλπ για το θέμα.
Οι ειδικοί λοιπόν που ασχολούνται με την ανάπτυξη των παιδιών αναγνωρίζουν τη σημασία της φαντασίας και τον ρόλο που παίζει στην κατανόηση της πραγματικότητας. Η φαντασία είναι απαραίτητη λένε, για να μάθουμε για ανθρώπους και γεγονότα με τα οποία δεν έχουμε απευθείας εμπειρία, όπως ιστορικά γεγονότα ή όσα συμβαίνουν στην άλλη πλευρά του πλανήτη. Για τα μικρά παιδιά, είναι ένας τρόπος να αναλογιστούν το μέλλον, καταστάσεις και ερωτήματα, του στυλ τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν.
Είναι σημαντικό, αν και όχι απαραίτητο, οι γονείς να ενθαρρύνουν τη φαντασία των παιδιών μέσω του παιχνιδιού, σύμφωνα με την Dr.Woolley. Αν το παιδί έχει έναν φανταστικό φίλο για παράδειγμα, οι γονείς πρέπει να υποστηρίζουν αυτή την..υπόθεση (αν μπορούν, βέβαια, αλλά σίγουρα όχι να το αποθαρρύνουν) Ομοίως και με τον άγιο Βασίλη, αν το παιδί ενθουσιάζεται με την ιδέα οι γονείς δεν πρέπει να το αποθαρρύνουν. Αν βέβαια οι γονείς αποφασίσουν να μην «εντάξουν» ή να μην ενθαρρύνουν την πίστη σε φανταστικούς χαρακτήρες θα πρέπει να βρουν άλλους τρόπους για να ενθαρρύνουν τη φαντασία των παιδιών, όπως είναι το παιχνίδι των μεταμφιέσεων ή η ανάγνωση παραμυθιών.
Αν ένα παιδί αναρωτηθεί αν η νεράιδα που παίρνει τα δόντια ή ο άγιος Βασίλης είναι αληθινά, οι γονείς καλό είναι να εξετάσουν το επίπεδο αμφισβήτησης του παιδιού τους. Αν η αμφισβήτηση είναι ισχυρή τότε το παιδί ίσως είναι έτοιμο να μάθει την αλήθεια. Ιδανικά, το παιδί θα το ανακαλύψει μόνο του και οι γονείς μπορούν απλά να κάνουν ερωτήσεις του στυλ «Υπάρχει κάτι που είδες ή άκουσες και σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν υπάρχει ο άγιος Βασίλης;» και «Εσύ τι νομίζεις;»
Τα παιχνίδια φαντασίας έχουν συνδεθεί και με άλλα θετικά χαρακτηριστικά. Στην προσχολική ηλικία για παράδειγμα, τα παιδιά που έχουν φανταστικούς φίλους είναι πιο δημιουργικά, παρουσιάζουν μεγαλύτερη κοινωνικότητα και μπορούν καλύτερα να «μπουν» στη θέση κάποιου άλλου σύμφωνα με την Marjorie Taylor, καθηγήτρια ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Όρεγκον και συγγραφέα του βιβλίου «Imaginary Companions and the children who create them»
Οι φανταστικοί φίλοι εξάλλου μπορούν να «χρησιμοποιηθούν» για να αντιμετωπίσουν τα παιδιά το άγχος κάποιων καταστάσεων. Και όπως λέει και η Dr. Taylor «αυτή είναι η δύναμη των παιδιών, η ικανότητα τους να προσποιούνται. Μπορούν να λύσουν το πρόβλημα με τη φαντασία τους»
Πηγή : http://www.wsj.com/articles/SB10001424052748703344704574610002061841322
Και όπως σε όλα τα πράγματα υπάρχει και η αντίθετη άποψη όπως αυτή του του Richard Dawkins που ψυχολόγος δεν είναι, αλλά βιολόγος και με άποψη (βλέπε το Εγωιστικό γονίδιο κλπ) είναι και παραθέτει την άποψη του για το θέμα. Μάλιστα σε κάποιο σημείο αναφέρει πως όταν ήταν 21 μηνών (!) και είχε παραβρεθεί σε ένα χριστουγεννιάτικο πάρτυ, εμφανίστηκε ένας άντρας ονόματι Σαμ, ντυμένος ως άγιος Βασίλης. Όλα τα -υπόλοιπα- παιδιά είχαν ενθουσιαστεί από την προσέλευση του αγίου, ενώ ο ίδιος, όταν αποχώρησε ο “άγιος Βασίλης”, σχολίασε απλά “Ο Σάμ έφυγε” κάτι που άφησε άφωνους τους μεγάλους!
Οπότε, αν το παιδί σου είναι τόσο ώριμο συναισθηματικά (;) ίσως δεν χρειάζεται καν να αναφέρεις άγιους Βασίληδες, νεράιδες και ξωτικά. Στην αντίθετη περίπτωση ίσως πρέπει απλά να..σιγοντάρεις 🙂 Αλλιώς είναι μάλλον σαν να απορρίπτεις τελείως το παιδί σου αν σου πει πχ. ότι έχει «φανταστικό φίλο»! (ναι , ούτε αυτό ήξερα ότι ..υπήρχε αλλά έμαθα ότι συνηθίζεται!) Τι θα του πεις; Τι βλακείες είναι αυτές;; Και επειδή στον… δικό μου εγκέφαλο υπερισχύει ο ορθολογισμός ενώ τη φαντασία, τώρα που μεγάλωσα συνειδητοποιώ ότι την είχα περιορίσει, λέω να μην τη στερήσω από το παιδί μου 😉 Τουλάχιστο να της δώσω τη δυνατότητα να κάνει ό,τι θέλει, και αν το αποφασίσει ας την απορρίψει από μόνη της.
Εξάλλου, όπως είπε και ο Αινστάιν :
«Η φαντασία είναι πιο σημαντική από τη γνώση. Γιατί η γνώση είναι περιορισμένη ενώ η φαντασία αγκαλιάζει ολόκληρο τον κόσμο, κινητοποιεί την πρόοδο και γεννά την εξέλιξη» !
Comments
Έφη – Νουαζέτα
19/11/2018
Χορταστική ανάλυση και ανάρτηση! Δεν το αναλύω τόσο, όσο μου το επιτρέπει η ηλικία τους κι όσο μπορώ, θα δημιουργώ παραμύθι!
Πατημασιές του Άγιου (σκούπιζε μετά τις ζάχαρες αχνές 😂), μπισκότα μισοφαγωμένα, γάλατα μισοπιωμένα και τα σχετικά!
Χο Χο Χο, Σάντα ιζ κόμινγκ του Τάουν, λέμε!😘
Λαμπρινή
8/01/2018
Εγω πιστεύω στον Αι Βασίλη και πραγματικά καθε χρονο τον περιμένω . Δεν πιστευω γιατι δεν το ζησα σαν παιδι στην νεραιδα των δοντιων γιαυτο και δεν μπορουσα να υποστηρίξω την υπαρξη της ουτε προσπαθησα να δημιουργήσω αυτη την μαγεια . Τα δοντακια μπαινουν σε ενα ωραιο ξυλινο κουτακι με το ονομα καθε παιδιου πανω (καλα ο μικρος εινια μικρος ακομα) και τελος .
Ο Αι Βασιλης ομως υπάρχει μες την καρδιά μου οποτε ευκολα μπορω να δημιουργήσω την μαγεία , την προσμονή , την χαρά και την ελπίδα . Σαφως και λεω ψεμματα το ειπα εξαρχής ΠΙΣΤΕΥΩ στον Αγιο Βασιλη . Δεν πιστευω στον Weihnachtsmann των Γερμανων ή στον Santa Claus (πιστευω ομως και γιορτάζουμε τον Αγιο Νικόλα , St. Nikolaus) ουτε στους Αγιους των εμπορικων κεντρων . Δεν πηγα ποτε τα παιδια να φωτογραφηθουν , μονο σε ενα παζάρι πηγαινουμε που ερχετε ενας κυριος και υποδυεται πως ειναι ο Αγιος Νικόλας . Μοιράζει μικροδωρα στα παιδακια και καθε χρονο τον περιμενουν με χαρά .
Στο σπιτι βεβαια περιμενουν τον “κανονικό” . Ακομα και η 9 χρονη κορη που μου κλεινει συνομμωτικά το ματι παλι της ξέφυγε φετος ” Τελικα μου έφερε οτι επιθυμουσα ! Το ειδες? Ας ελεγες εσυ …” Θελει να πιστεψει οπως πιστευω και γω 😉
Daphnie
8/01/2018
Και καλά κάνεις και πιστεύεις! και γω εκεί κατέληξα τελικά, αν και να σου πω την αλήθεια, “ντρέπομαι” που της λέω ψέμματα… αλλά όταν βλέπω αυτά τα ματάκια να λαμπυρίζουν όταν σηκώνεται το πρωί της πρωτοχρονιάς και κοιτάει κάτω από το δέντρο το δώρο της, απλά τρελαίνομαι και δεν μετανιώνω για την ..όλη ιστορία που της έχω φτιάξει 😉
Λαμπρινή
8/01/2018
Ξεχασα ενα “δεν” πιο πανω . Δεν λεω ψεμματα γιατι τα πιστευω αυτα που λεω . Να σου πω παντως πως τα δικά μου παιδια ποτε δεν ζητησαν λεπτομέριες του στυλ με τι ερχεται , πως φευγει κλπ . Περυσι εκανα και πατημασιες αλλα λιγο ασχολήθηκαν . Η μικρή τα κρισιμα χρόνια εκανε πολλες ερωτησεις , ετυχε τοτε γεννηθηκε ο μικρος και το δεντρο το ειχαμε στο μπαλκονι ! Ευκολάκι , ουτε καμιναδες ουτε πως θα μπει , κουτί μου χε ερθει ! χαχαχχαχαα
Φετος εμενα με “ξεχασε” ο Αγιος αλλα να δεις περυσι που βρηκα δωρο που δεν το περιμενα καθολου τι χαρά εκανα εγω !!! Ο ερωτας ακομα το λεει γιατι δεν με τραβηξε σε βιντεο !
Daphnie
8/01/2018
Ποιος είπε ότι εμείς – οι μαμάδες 😉 – δεν χαιρόμαστε με τα δώρα;
Kathy
11/11/2016
Για μένα ήταν δεδομένο ότι θα μεγαλώσω τα παιδιά μου με πίστη στον Άγιο Βασίλη. Δεν ξέρω αν έκανα καλά ή όχι. Οι γνώμες άλλωστε διίστανται γι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι πώς θα μπορέσεις να πας από το παραμύθι στην πραγματικότητα και ξέρεις πολύ καλά πως το έκανα με το γράμμα που έστειλα φέτος στην κόρη μου. Σε λίγα χρόνια θα μπορώ να σου πω αν έπραξα καλά κάνοντας μαγικά τα Χριστούγεννα με την ύπαρξη του Άι Βασίλη… αν ήταν καλό ή κακό! Χαχα!
Daphnie
16/11/2016
Το γράμμα που έγραψες είναι πολύ ωραίο! η κόρη σου μπορεί να “παραξενευτεί” αλλά πιστεύω τελικά θα το εκτιμήσει! well done mama!
Clelia by Νεράιδες και Δράκοι
11/11/2016
Πωπω… μεγάλο θέμα άνοιξες!!! Εγώ λοιπόν έχω φτιάξει ένα παραμυθένιο σκηνικό στο σπίτι και τους έχω φουσκώσει απίστευτα το μυαλό με Νεράιδες, Ξωτικά και λοιπά!!! Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν όλο αυτο είναι σωστό! Μήπως πρέπει να το χαλαρώσω λίγο! Πάντα όμως κατέληγα πως ο κόσμος που ζούμε είναι τόσο σκληρός, άγριος και εγωιστικός που δεν θέλω να χάσουν την παιδικότητα τους από νωρίς! Θέλω να την διατηρήσουν όσο γίνεται, να χτίσουν ωραίες αναμνήσεις και κάποια στιγμή να γίνει ομαλή μετάβαση στην πραγματικότητα! Για το λόγο αυτό δεν έχουμε μόνο Νεράιδες αλλά και Δράκους και Κακιές μάγισες κλπ. Μαθάινουν δηλαδή και στο αρνητικό στοιχείο του Θέματος. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν το σύνδρομο του Πήτερ Παν σαν εμένα!!! Αλλά να σου πω κάτι? Μου αρέσει να μένω λίγο παιδί! Είναι πολύ πιο όμορφα στον παιδικό κόσμο! Όλα είναι πιο απλά και όλα αρχίζουν και τελειώνουν με ένα γλυκό “Θέλεις να γίνουμε Φίλες;”
Daphnie
16/11/2016
“…Πάντα όμως κατέληγα πως ο κόσμος που ζούμε είναι τόσο σκληρός, άγριος και εγωιστικός που δεν θέλω να χάσουν την παιδικότητα τους από νωρίς!…”
Αυτό ξαναπέστο! μάλλον την είχα..”ξεχάσει” αυτή την παράμετρο και σκεφτόμουν διαφορετικά στην αρχή…
Elliecious
13/10/2016
Δεν το είχα ποτέ αναλύσει τόσο… αν κι εγώ είμαι των θετικών επιστημών και -κατά βάση- ορθολογίστρια. Και παρόλο που οι γονείς μου ουδέποτε με είχαν αφήσει με την εντύπωση οτι υπάρχει Αγιος Βασίλης. Πάντα ήξερα οτι τα δώρα τα έφερναν εκείνοι.
Παρόλ’αυτά, στα παιδιά μου μου ΄βγήκε αυθόρμητα το “παραμύθι” του Αγίου. Χωρίς σκέψη. Όπως και της νεράιδας των δοντιών (αμερικανιά κι αυτό-ξέρω- blame Peppa Pig) για τα 2 δοντάκια που έχουμε αλλάξει προς το παρόν.
Τα βλέπω τόσο γλυκά, τόσο αθώα, που μου αρέσει η ιδέα οτι τα αφήνω να χαρούν την παιδικότητά τους σε κάποια θέματα. Ειμαι σίγουρη οτι κάποια στιγμη θα συνειδητοποιήσουν μόνες τους την αλήθεια -τόσους διαφορετικούς “Αγιους Βασίληδες” έχουν δει σε εκδηλώσεις- αλλά μέχρι τότε χαίρομαι κι εγώ μαζί τους το γράμμα που του στέλνουμε, την προσμονή για το δώρο, το να βάλουμε το γάλα με τα χριστουγεννιάτικα μπισκότα για τον κουρασμένο Αγιο Βασίλη (το κρύψιμο και το αμπαλάρισμα όταν κοιμούντα) και να σηκωθούμε το πρωί να τρέξουμε κάτω από το δέντρο. Πέρισυ, η μεγάλη ξύπνησε πρώτα τη μικρή όσο εμείς κοιμόμασταν ακόμα και πηγαν μαζί στο σαλόνι να δουν. Ειναι τόσο όμορφο όλο αυτό!! Μου φαίνεται οτι δεν θέλω να το στερηθώ κι εγώ η ίδια!
Κατά τα άλλα, γενικά είμαστε ειλικρινείς με όλα. Δεν είμαστε καθόλου του ψέματος (από το οτι κάποτε όλοι πεθαίνουν, μέχρι το πώς γεννιούνται τα παιδιά). Πάντα θέλει προσοχή ο τρόπος που παρουσιάζεις κάτι βέβαια, αλλά… ο Αγιος Βασιλης ειναι ένα παραμύθι. Οπότε, γιατί όχι;
Πολύ ωραίες οι αναφορές του άρθρου πάντως!
Daphnie
14/10/2016
Έχεις δίκιο.. είναι τόσο όμορφο να βλέπεις τα ματάκια των παιδιών να λάμπουν από χαρά και προσμονή… ίσως τείνω να γίνομαι..κυνική μερικές φορές γι’αυτό σκέφτομαι έτσι. Ελπίζω να με βοηθήσει η μικρή μου να τα δω πάλι αλλιώς! 🙂